In het ziekenhuis van Zwolle zat ik te wachten in een wachtruimte. Mijn schoonvader lag in het ziekenhuis en we moesten op onze beurt wachten voor het ziekenbezoek. Dan liggen er tijdschriften op tafel en je pakt er eens één om in te bladeren. Ik had het huisblad van het ziekenhuis zelf in handen. Mijn oog viel op een column van Erben Wennemars. Die was toen net gestopt met zijn topsport schaatsen. Het was een geweldige column.
In die column beschreef hij hoe hij om zich heen mensen heel hard aan het werk zag: zijn vader, zijn buurman, mensen die hij tijdens het fietsen onderweg tegenkwam. Dat was hem nog nooit eerder opgevallen, omdat hij alleen maar met zijn topsport bezig was geweest. Eén van de voorbeelden die hij beschreef was van een boer bij hem in de buurt die hij voortdurend in de weer zag op zijn land. Hij noemde nog een of twee voorbeelden, maar die weet ik niet meer precies. Wat hem opviel was dat hij die mensen nooit zag rusten. Ze waren altijd bezig. Terwijl rusten voor hem als topsporter juist ontzettend belangrijk was. Een groot deel van zijn tijd, besteedde hij aan rusten en herstellen. Hij begreep niet hoe die mensen dat toch allemaal konden volhouden zonder ook te rusten.
Dat trof mij. Ik weet nog dat ik dacht: “Hij heeft gelijk”. Als je sport op televisie volgt, dan hoor je topsporters het regelmatig hebben over rusten en herstellen. En wanneer doen wij dat nou eigenlijk heel bewust? Ik ging het voor mezelf na en kwam tot de schokkende conclusie: nooit. Ik kon op dat moment geen herinnering oproepen dat ik heel bewust rustte. Natuurlijk, als je echt heel erg moe bent, ga je even zitten of misschien zelfs even liggen, maar dan weer verder. En ik ken ook wel momenten dat ik gewoon te weinig heb geslapen en dat je slaap moet inhalen. Maar dat telt niet. Bewust mijn lichaam en geest laten rusten en herstellen, dat deed ik niet. Dus toen is bij mij door Erben Wennemars het zaadje gepland: bewust rusten en herstellen is belangrijk. Niet alleen voor topsporters, maar voor iedereen. Niet dat ik dat meteen dagelijks deed natuurlijk. En eerlijk is eerlijk, ik vind het nog steeds lastig af en toe. Maar vanaf toen was ik me er wel bewust van.
Ik ben ermee gaan experimenteren. En ik ben er achter gekomen dat dit bewuste rusten het beste in mijn dagelijks ritme past zodra ik helemaal klaar ben met het ontbijt van de B&B. Meestal moet ik vroeg op om het ontbijt voor te bereiden. Vervolgens ben ik een paar uur in touw tot het moment dat alles weer is opgeruimd en de vaatwasser aan kan worden gezet. Het is dus geen vast tijdstip, want dit moment kan per dag verschillen. Maar zo ergens in de loop van de ochtend is dit voor mij een overgangsmoment naar andere werkzaamheden. En voor ik daar mee verder ga, rust ik heel bewust. Minstens een half uur. Meestal zittend, soms liggend. Meestal luisterend naar een favoriete podcast, soms naar een geleide mediatie. Meestal met mijn ogen dicht, soms uit het raam starend. Zo is dat voor mij het prettigst.
Wanneer is voor jou een goed moment om bewust te rusten? En hoe vaak? Wat is voor jou een goed ritme hierin? Ga op onderzoek. Experimenteer. Er is geen goed of fout. Mocht je het wel willen, maar het lukt niet, neem dan contact met me op dan help ik je daarbij. Want je lichaam en geest laten rusten en herstellen is belangrijk.
